Vandaag de dag is justitie – en meer bepaald grote strafzaken – een hot topic. 

De media-aandacht voor dergelijke zaken is zeer groot.

In vele gevallen wordt bij zedendelicten, zowel door de beklaagde als door de burgerlijke partij, de vraag gesteld of de zaak achter gesloten deuren behandeld kan worden.

De vraag rijst dan ook: wanneer kan een zaak achter gesloten deuren behandeld worden?

In principe wordt elke rechtszaak ten gronde openbaar behandeld. “Justice must not only be done, but also seen to be done” is één van de bekendste adagia met betrekking tot het principe van de openbaarheid van de terechtzitting. De publieke opinie vormt immers de waakhond voor een correcte rechtsbedeling.

In principe is de behandeling van iedere zaak openbaar en dit op straffe van nietigheid.

Echter, in uitzonderlijke gevallen wordt een strafzaak ten gronde achter gesloten deuren (en dus niet in de openbaarheid) behandeld.

Het Wetboek van Strafvordering bepaalt een limitatieve opsomming van misdrijven die ter zitting achter gesloten deuren behandeld kunnen worden, met name:
– Voyeurisme;
– Aanranding van de eerbaarheid;
– Verkrachting;
– Bederf van de jeugd en prostitutie;
– Aanzetten tot ontucht;
– Misdrijven met betrekking tot kinderpornografisch materiaal;
– Uitbuiting van prostitutie of andere vormen van uitbuiting.

De zaak zal echter alleen achter gesloten deuren behandeld worden indien één van de partijen of het slachtoffer hierom verzoekt met het oog op de bescherming van zijn persoonlijke levenssfeer.

Het is de rechtbank die zal oordelen over het verzoek tot sluiting van de deuren.

Indien een dergelijk verzoek geformuleerd wordt, zal de rechtbank zich onmiddellijk terugtrekken om hierover te beraadslagen. De rechtbank weegt het belang van de privacy van de verzoeker af tegen het belang van de openbaarheid van de terechtzitting. De beslissing over het verzoek wordt vervolgens onmiddellijk meegedeeld.

Indien u hierover meer informatie wenst, kan u ons contacteren op 03/369.28.00 of info@bannister.be.